Dzień Kobiet w Teatrze Dramatycznym. Sprawdź!
Na dzień kobiet w Teatrze Dramatycznym dwa spektakle:
Iwan Wyrypajew
LETNIE OSY KĄSAJĄ NAS NAWET W LISTOPADZIE
Komedia. Spotkanie trojga bliskich sobie ludzi. Rozmowa zaczyna się grą towarzyską i prowadzi do walki, w której stopniowo bohaterowie zrzucają maski. Ścierają się poglądy na życie, wracają wspomnienia z dzieciństwa, pojawiają się tematy samotności, przemijania i relacji damsko-męskich.
“Letnie osy kąsają nas nawet w listopadzie” to sztuka przewrotna. Wyrypajew bawi się konwencjami komedii salonowej, nawiązuje do wielkiej literatury rosyjskiej i teatru absurdu.
Michał Walczak
BIEDNY JA, SUKA I JEJ NOWY KOLEŚ
Czym różni się nowoczesna miłość od miłości? Datą przydatności do spożycia. Suka spotyka Biednego Ja na basenie, zamieszkują razem. To wielkie uczucie, ale pojawia się Jej Nowy Koleś. Wszyscy uciekają przed samotnością, jednak
w związkach skupiają się tylko na sobie.
Michał Walczak – serwując widzom nieustanne zwroty akcji, miks dramatu, komedii obyczajowej i teatru absurdu – przygląda się znaczeniu słów „miłość” i „przyjaźń”.
Dzień Kobiet w Teatrze Dramatycznym – polecamy!
O Autorze
Zobacz również:
Ruszyła XXXVIII Biesiada Teatralna
Program XXXVIII Biesiada Teatralna Konfrontacje Zespołów Teatralnych Małych Form Horyniec – Zdrój 2017 Patronat: Marszałek Województwa Podkarpackiego Organizatorzy: Centrum Kulturalne w Przemyślu Gminny Ośrodek Kultury w Horyńcu – Zdroju Jurorzy
„Taśma” w Teatrze WARSawy
Spektakl Taśma zaczyna się tak…Niewielka scena otoczona ze wszystkich stron widownią. Pośrodku trójka przyjaciół i spotkanie po latach. Zawsze miło jest się zobaczyć, powspominać stare dobre czasy. Niestety lata mijają, życie pędzi do przodu, a ludzie się zmieniają. No właśnie. Czy aby na pewno wszystko się zmienia?
Czy spektakl Efekt to już komedia romantyczna czy jeszcze sztuka o depresji?
Efekt może i nie jest najlepszym spektaklem Agnieszki Glińskiej i strzelam, że z uwagi na niewielką dozę filozofowania, a także brak scen rozbieranych, pewnie nie przyciągnie uwagi warszawskiego salonu, ale… proponuję się nad nim pochylić, bo reżyserce udało się jedno: nienarzucenie widzowi swojego poglądu jako jedynego słusznego i pozostawienie wolnej przestrzeni do interpretacji. A to już dużo, bo dzięki temu możemy rozmawiać. Forma sztuki nie przerasta jej treści, a reżyseria Glińskiej jest nieprzesadzona i nienachlana.
0 komentarzy
Bądź pierwszy i !
skomentuj tutaj!